Sunnudagurinn 9. febrúar.
Í kvöld kemur í ljós hvort Hildur Guðnadóttir hlýtur Óskarsverðlaun, fyrst Íslendinga. Við getum ekki beðið eftir að komast að því hvort blað verður brotið í sögunni, það væri vissulega vel í takt við tunglstöðuna, enda barmafullt tungl í dag. Fótspor í rafheimum og melgresi eru okkur ofarlega í huga þessar vikurnar og loks er komið að tónleikum sem við höfum lengi beðið eftir.
I. Melgresi
Fyrir þónokkrum árum síðan blómstraði samstarf nemenda og prófessora í hönnunardeild Listaháskóla Íslands við bændur í sveitum landsins. Við vorum miklir aðdáendur þessa verkefnis, enda gat það af sér feykimargt forvitnilegt; stúdíur á mæliáráttu Þórbergs Þórðarsonar sem birtist í hnefafylli af kæfu í rúgbrauðshnetti á Hala í Suðursveit og ljúffengt Skyrkonfekt frá Erpsstöðum, sem enn er eftir því sem við best vitum fáanlegt þar á bæ og í Vínberinu. Samstarfið þróaðist síðar í stefnumót við skógarbændur og hrossabændur í einhverjum tilfellum. Fram að þessu höfðu hönnuðir sáralítið unnið með íslenskar landbúnaðarafurðir aðrar en ullina, en ljóst er að þarna var sáð í jarðveg sem þegar var frjór og beinan afrakstur og afleiddan má víða finna í dag. Það skal ekki vanmetið að fjárfesta í metnaðarfullum vinnustofum og tilraunaverkefnum með listamönnum og hönnuðum. Þær gefa alltaf af sér.
Við mælum með að bóka sæti í kvöldverð Mels mathúss sem hýstur verður í Listasafni Reykjavíkur. Farandveitingahúsið er samstarfsverkefni vöruhönnuðanna Signýjar Jónsdóttur og Kjartans Óla Guðmundssonar sem einnig er matreiðslumaður og Sveins Steinars Benediktssonar meistaranema í hönnun. Á einhvern hátt tengjum við verkefni þeirra við gömlu bændastefnumótin, þó samstarfið sé hér í allt öðru formi. Kveikjan er melgresi og áherslan á staði, staðbundinn mat, náttúruvín og samveru.
Mynd fengin að láni af Instagrami Signýjar Jónsdóttur. Þar kemur fram að verkefnið hafi verið tilnefnt til Nýsköpunarverðlauna forseta Íslands. Það er gaman!
Hugurinn reikar til Restaurant Day, árstíðabundinna daga, sem haldnir eru alþjóðlega og ykkar einlæg kynnti á Íslandi fyrir þónokkrum árum í félagi við finnska samstarfskonu sína. Þar eru áhugasamir um mat og samveru hvattir til að opna veitingastað í einn dag, hver með sínu nefi. Fjölmargir staðir spruttu upp á nokkurra ára tímabili og af eigin hagsmunum vonaði ég að þetta frábæra finnska konsept myndi skjóta hér rótum. Skapandi landsmenn eru hins vegar tregir í taumi og þurfa hver og einn að fara sína leið og vilja síður fylgja erlendum fyrirmyndum. Draumurinn rætist þó að einhverju leyti nú með tilkomu farandveitingahússins! (Séu þær gaumgæfilega orðaðar, hafa þeir nefnilega tilhneigingu til að rætast, óskirnar.)
Eins og nafnið vísar til er áherslan á Mel mathúsi á hið heillandi og harðgerða melgresi sem á undraverðan hátt sprettur upp úr svörtum söndum landsins. Gestir skrá sig fyrirfram til fjögurra rétta kvöldverðar þar sem hugleiðingar um möguleika melgresisins og hvernig staður bragðast koma við sögu. Kynni hönnunarþríeykisins hófust í Listaháskólanum og sameinast hugmyndir úr fyrri verkum þeirra og útskriftarverkefnum og finna sér farveg í þessu spennandi formi, sem þegar hefur sprottið upp á yfirborðið við nokkur tækifæri.
Þetta er nefnilega lítið plægður akur í listunum, þannig lagað. Verandi mikil ástríðumanneskja um mat, matargerð og borðhald af ýmsu tagi, hef ég ávallt veitt því sérstaka athygli þegar þessir þættir koma við sögu í verkum allskonar listamanna. Verk Rirkrit Tiravanija eru meðal þeirra sem mér hefur þótt nærandi að skoða, án þess þó að hafa nokkurn tíman tekið þátt í uppákomum hans. Í þeim hefur tómatsósa orðið tákngervingur nýlendustefnunnar, stéttaskipting og svengd komið við sögu, austur- og vesturlönd, keramik og það að hægja á. Þetta rammar satt að segja inn margt af því sem ég hef sérlegan áhuga á. Og nú get ég sótt mataruppákomu í minni heimabyggð og get ekki beðið.
Melur mathús,
Listasafni Reykjavíkur, Tryggvagötu 17
20. febrúar, 2020 kl. 18.
Við erum að hlusta
Við rifjum upp plötuna I must be the devil með Kristínu Önnu sem kom út í fyrra og verkið Aeriality eftir Önnu Þorvaldsdóttur frá 2011. Þær báðar, Önnurnar, eru á tónleikaferðum um þessar mundir, Kristín með dönsku Efterklang og Þorvalds með Sinfóníuhljómsveit Íslands. Nokkuð eldri er An Album Möggu Stínu. Hessandi.
II. Magga Stína syngur Megas
Haustið 2006 gaf söngkonan Magga Stína út plötuna Magga Stína syngur Megas. Af því tilefni voru haldnir útgáfutónleikar í Salnum 4. nóvember það ár. Áður hafði komið út með Möggu Stínu á vinsælli plötu, Megasarlög. Síðan þá hefur hún heyrst syngja lög Megasar af og til. Við lauslega leit gátum við ekki fundið plöturnar tvær á rafrænu formi á tónlistarveitum. Við brugðum því á það ráð að hlaða upp laginu Aðeins eina nótt í flutningi Möggu Stínu og Valgeirs Guðjónssonar af Megasarlögum fyrir lesendur okkar.
Laugardaginn 22. febrúar stendur svo mikið til. Þá ætlar hún ásamt gestum að syngja lög Megasar í Eldborg í Hörpu. Við mælum hiklaust með tónleikunum en með henni koma fram ekki minni spákonur en Didda og Sigrún Eðvaldsdóttir. Þá verður stór kór á sviðinu og hljómsveit einvalaliðs.
Megas, Magnús Þór Jónsson, ætlum við ekki að fara mörgum orðum um. Hann er án vafa einn af áhrifameiri tónlistarmönnum landsins. Mörg af ljóðum hans og lögum eru fyrir löngu orðin sígild þjóðareign og heyrast reglulega í Brekkunni, brúðkaupum, jarðarförum og aftast í rútunni.
Þess má til gamans geta að nýverið fréttist af ferðum Megasar á heiði nokkurri í sunnlenskri sveit, þar sem gestgjafinn sjálfur og bílstjórinn festi bílinn í mýrlendi. Ef til vill fyrirsjáanlegt en bjartsýni skal þó aldrei vanmetin. Hringja þurfti á næsta bæ eftir björg, þjóðskáldið sæti fast í mýrinni. Hristi bóndi hausinn yfir athæfinu en hafði nokkuð gaman af og heitir þar nú Megasarmýri. Á tónleikunum um aðra helgi hljóma án efa bæði ástsæl lög skáldsins og önnur sem fólk á erfitt með að elska en getur ekki hatað.
Magga Stína syngur Megas,
Eldborg, Hörpu.
Laugardaginn 22. febrúar kl. 20.
III. Fortíð, nútíð og framtíð í Skjáskoti
Bergur Ebbi Benediktsson gaf út bókina Skjáskot á seinni hluta síðasta árs, þar sem hann á góðan og glettinn hátt fer yfir flókinn veruleika nútímamannsins sem er í sífelldri baráttu við að lifa í tveimur heimum, þess valdandi að hann flækist um sjálfan sig á mörkum hins rafræna og hins holdlega. Á stóra sviði Borgarleikhússins tekur Bergur nú á móti gestum þar sem hann matreiðir og miðlar efni bókarinnar.
Skjáskot úr myndbandi sem fylgdi bókinni (og við fundum í alvöru ekki aðra einfaldari leið til að deila með ykkur).
Í bókinni kemur Bergur inn á ofgnótt upplýsinga (sem er okkur líka hugleikin og skýrir einmitt tilurð þessa fréttabréfs) og áhrif hennar. En einnig tilfinningalífið, sem enn hefur ekki verið greipt eins þétt inn í tæknina þó hún vissulega hafi margvísileg áhrif á það. Fitugir puttar á skjánum, þrá mannsins í kjöt og rúllustigar sem táknmyndir þessara tveggja heima er sumt af því sem höfundur dregur upp til að varpa ljósi á hversdagslegar staðreyndir og teikna upp hugmyndir. Bókin er nefnilega mjög sjónræn og margar myndir kunnuglegar eða auðþekkjanlegar. Egill Helgason tók viðtal við Berg þegar bókin kom út og veltu þeir upp hugleiðingum úr bókinni úr fortíð, nútíð og framtíð.
Borgarleikhúsið kynnti í fyrravetur þessa spánýju leið til að „lesa“, þar sem nýútgefnum bókum er samþjappað í fyrirlestur. Sérlega vel til fundið og við mælum heilshugar með kvöldstund í 104 og um að gera að drífa unglinginn á heimilinu með. Við getum nánast tryggt að safaríkt samtal verður til úr þeirri samveru.
Skjáskot,
Borgarleikhúsinu.
11. og 27. febrúar kl. 20.
Góðar stundir,
Edda og Greipur
Eitt enn…. Það vita ekki allir að Twitter-síður er hægt að skoða eins og aðrar vefsíður, án þess að vera skráður notandi. Þetta getur komið sér vel. Nýi uppáhalds Twitter-reikningurinn minn heitir Slembiteikning (@slembiteikning). Reikningurinn er forritaður til að birta á klukkustundarfresti teikningar og uppdrætti bygginga á Íslandi. Hér fyrir neðan er dæmi úr Sporðagrunni í Reykjavík.